De afgelopen tijd heb ik hem weer vaak ingezet tijdens coaching-gesprekken: De dramadriehoek.
Het is zo mooi om deze in te zetten en mensen me teen helicopter-view te laten kijken naar hun eigen handelen en hoe anderen kijken en oordelen over dat gedrag.
Bijzonder is dat je dit heel goed zelf kunt toepassen, in iedere situatie kun je een analyse maken. Hoe voel jij je bij een situatie?
Ben jij de dader, de helper of het slachtoffer? Kortom waar bevind jij je in de driehoek?
Misschien voel jij je de dader, maar ben je uiteindelijk slachtoffer. Wat en wie maakt het, dat jij je in die rol plaatst?
Doe je dat zelf of doet je omgeving dat?
Mijn klanten hebben allemaal een probleem… de een klein, de ander groot. Voor ieder probleem kun je jezelf in de dramadriehoek plaatsen.
Als je ziek bent, ben je slachtoffer hoe dan ook. Komt het door slechte leefgewoontes? Dan ben je ook nog eens dader. Op dat moment word je heen en weer geslingerd met je gevoel.
Je voelt je zielig, maar ook schuldig. Jouw omgeving zal zich geen dader voelen, maar helper en ook slachtoffer.
Bij geldproblemen kun je dader zijn; je hebt teveel geld uit gegeven. Maar ook slachtoffer doordat je bijvoorbeeld werkloos bent geraakt.
Misschien zit er ook nog wel een klein helpertje bij… Je hebt het zo goed bedoelt voor je gezin.
Heb je teveel spullen? Chaos in je huis?
Wat ben je dan?
Dader?
Slachtoffer?
Helper?
Je kunt het zomaar alle drie zijn in je eigen ogen.
Natuurlijk jij verzamelt als die spullen. Maar waarom doe je dat? Het kan zijn dat je slachtoffer bent door gebeurtenissen uit je jeugd. Je kunt zelfs een helper zijn: Wie weet kan ik er iemand ooit nog blij mee maken?
Hoe ziet jouw omgeving dat? Geven die jou dezelfde ‘stempel’ als jij zelf doet?
Jammer maar helaas.. Meestal geeft de omgeving jou een totaal andere stempel dan jij jezelf geeft.
De eye-opener is 9 van de 10 keer dat gedurende de analyse mensen zelf tot een ander inzicht komen.
Voorbeeld uit de praktijk:
Een man krijgt na zijn 50-stige de diagnose ADHD. Niet een beetje, nee in de zwaarste vorm. Alle gebeurtenissen en problemen uit zijn leven vallen ineens op zijn plaats.
Deze persoon heeft zich jarenlang en nu nog, dader gevoeld. ” Ik doe alles verkeerd, alles loopt mis” . Ook zijn omgeving bestempelt hem als dader.
Logisch…
Er wordt een heel blik Ritalin opengetrokken na de diagnose door de psychiater. Er wordt gepraat er wordt hulp gezocht in deze bij mij als AD(H)D coach.
En toch gaat het niet goed.
Nee het wordt nog erger; er wordt ook nog eens een vorm van autisme geconstateerd.
“Ja hoor” zegt de omgeving. “Dat kan er ook nog wel bij”.
Omgeving voelt zichzelf slachtoffer en bestempelt de man als dader. Ze hebben hem al zoveel geholpen..
Wat vindt hij van zich zelf?
Dader!!! Met drie uitroeptekens.
Wat komt er gedurende het coaching-gesprek naar boven? Hij is Slachtoffer met hoofdletter S.
Slachtoffer van zijn ADHD en Autisme. Hij kan er dus niets aan doen. Hij wil eigenlijk alleen maar helpen.Voelt zich steeds meer schuldig.
Probleem opgelost? Nee, natuurlijk niet. Het helpt alleen wel om met een andere bril op te kijken naar de problematiek en je minder schuldig te voelen.
Aan het eind van de sessie weet hij dat hij slachtoffer is. Daarmee is het probleem niet opgelost maar kan hij wel anders tegen de problemen aankijken.
Nu de omgeving nog… Van slachtoffer moeten zij helper worden.
Mooie uitdaging!
Facebook